Een kritische component van het Exposoom is het koppelen van exogene blootstelling aan zowel interne dosis als geassocieerde biologische respons. Bijvoorbeeld: wij kunnen acute blootstelling aan verontreinigende stoffen, geneesmiddelen en voedingsstoffen in bloed of urine meten; blootstelling aan deze stoffen kan lokale en globale veranderingen in genmethylering en transcriptie, en veranderingen in metabolieten en microbioomroutes teweegbrengen.
Als gevolg daarvan treden er tussen deze systemen interacties op micro- en macroschaal op, die kunnen worden gekarakteriseerd om de blootstelling-responsrelaties te onderzoeken. Metingen kunnen informatie opleveren over acute biologische reacties die optreden bij een biologisch relevante dosis en ook over de vraag of langetermijnveranderingen in de fysiologie - d.w.z. markers van het blootstellingsgeheugen - zijn waargenomen als gevolg van omgevingsstressoren die jaren of decennia eerder hebben plaatsgevonden.
De omgeving waarin we leven heeft een dominante invloed op onze gezondheid. Het verklaart naar schatting zeventig procent van de chronische ziektelast. Waar we wonen, wat we eten, hoeveel we bewegen, de lucht die we inademen en met wie we omgaan; al deze omgevingsfactoren spelen een rol. De combinatie van deze factoren gedurende de levensloop wordt het exposoom genoemd. Er is algemene (wetenschappelijke) consensus dat meer inzicht in het exposoom de huidige ziektelast zal helpen verklaren en dat het aanknopingspunten biedt voor preventie ...
Lees Meer
